خانواده درمانی یک بخشی از روان درمانی است و مربوط به کمک به ایجاد تغییر و رشد تربیتی در شروع روابط مابین اعضای خانواده و زوجین می باشد.

کار درمانگر خانواده عبارت از تسهیل مکالماتی می باشد که به عنوان یک کاتالیست عمل کرده و روابط موجود ما بین اعضای خانواده و / یا اشخاص دوست داشته شده را تقویت می کند و بهبود می بخشد.

تعداد متوسط دوره های خانواده درمانی مابین 5 تا 20 جلسه می باشد، ولی تعداد مناسب دوره ها تا حد زیادی به موقعیت موجود یا گروه های مربوطه بستگی دارد. بخش مهم مربوط به خانواده درمانی عبارت از تعداد افراد درگیر در چارچوب نظری دوره و چشم انداز نمی باشد.

خانواده و زوج درمانی به عنوان یک روش کاملا موثر در برخی از نگرانی های سلامت روانی در نظر گرفته می شود. تعداد زیادی از روش های خانواده درمانی وجود دارند که می توان در مورد آنها شناخت به دست آورد و ما با موارد بیان شده در زیر شروع می کنیم.

توصیف های بیان شده از این روش های درمانی، قطعی یا جامع نمی باشند، بلکه یک ابزاری برای ارائه یک شناخت کلی از این روش ها و تفاوت های موجود مابین آنها می باشد.

انواع تکنیک های مشاوره ای در خانواده درمانی
انواع تکنیک های مشاوره ای در خانواده درمانی
تکنیک مشاوره ای در خانواده درمانی
یک سری از تکنیک های مشاوره ای وجود دارند که برای خانواده درمانی استفاده می شوند و عبارتند از:

روش درمان ساختاری[1]
خانواده درمانی ساختاری یک نظریه ای می باشد که توسط سالوادور مینوچین[2] مطرح شده است. تمرکز این روش درمان بر مبنای پنج اصل خاص می باشد.

پنج اصل مربوطه عبارتند از:

– درمانگر ساختاری بر روی تعامل و بر هم کنش مابین افراد متمرکز می شود، به جای اینکه بر روی وضعیت های روانی انفرادی آنها متمرکز شود.

– “ماتریکس هویت” بر مبنای تعاملات شخصی در داخل خانواده می باشد.

– ساختار خانواده بر مبنای تعاملات اجتماعی است که یک تکنیک مشاوره ای موثر است.

– “خانواده دارای عملکرد بهتر” بر مبنای عکس العمل های خانواده می باشد و بر مبنای نیازهای خانواده رشد پیدا می کند.

منبع  : کانون مشاوران ایران-انواع تکنیک های مشاوره ای در خانواده درمانی